Na pewno każdy z nas pamięta sprawę dotyczącą nałożenia, dotychczas, najwyższej administracyjnej kary pieniężnej nałożonej przez Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych. W połowie stycznia 2022 r. organ nadzorczy nałożył na administratora danych karę 4 911 732 zł, a na podmiot przetwarzający karę 250 135 zł. O całej sprawie można przeczytać tutaj: Prawie 5 mln zł kary za błąd pracownika procesora Obecnie pojawiło się uzasadnienie orzeczenia WSA w Warszawie, które zapadło na skutek skarg obydwu ukaranych podmiotów. Sąd administracyjny podjął decyzję o uchyleniu decyzji w całości, a więc nie tylko w zakresie administracyjnej kary pieniężnej nałożonej na administratora danych, ale także w zakresie kary nałożonej na podmiot przetwarzający, który – jak wskazuje Prezes UODO – miał dopuścić się naruszenie przepisów RODO w zakresie “niewdrożenia odpowiednich środków technicznych i organizacyjnych zapewniających bezpieczeństwo danych osobowych, w tym zapewnienie ich poufności”. Sąd uchylając decyzję wskazał, że z uzasadnienia będące integralną częścią aktu administracyjnego: nie wynika z niego to, aby organ ustalił w ogóle stan faktyczny sprawy uzasadnienie zaskarżonej decyzji (mimo jego objętości) nie odpowiada wymaganiom art. 107 § 3 K.p.a.  Tak poważny zarzut Sąd argumentował tak: dokonując kontroli w ramach tak zakreślonej kognicji sądów administracyjnych. Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja podlega uchyleniu albowiem organ nie wyjaśnił wszystkich istotnych dla prawidłowego rozstrzygnięcia okoliczności, co miało wpływ na wynik sprawy przechodząc do istoty sprawy, to w jej realiach faktycznych sprowadzała się ona do oceny tego, czy skarżona decyzja administracyjna została wydana po uprzednim przeprowadzeniu postępowania administracyjnego, w sposób odpowiadający wymogom określonym w ustawie Kodeks postępowania administracyjnego. zdaniem tut. Sądu, uzasadnienie zaskarżonej decyzji (mimo jego objętości) nie odpowiada wymaganiom art. 107 § 3 K.p.a.  Dalej Sąd wskazuje tak: Prezes PUODO konstruując uzasadnienie decyzji, ograniczył się wyłącznie do przywołania oświadczeń stron, złożonych w trakcie trwania postępowania administracyjnego (i to oświadczeń nie zawsze zbieżnych ze sobą). Nie dokonał jednakże żadnej oceny wiarygodności owych oświadczeń. Pominął […]