Ten wyrok WSA w Warszawie jest ciekawą lekturą dla wszystkich, którzy zamontowali monitoring wizyjny na swojej posiadłości, a obraz z kamer obejmuje także obszar innej nieruchomości. Prezes UODO otrzymał w czerwcu 2019 r. skarga dwóch osób na przetwarzanie ich danych osobowych poprzez korzystanie z monitoringu wizyjnego przez ich sąsiadów – jednak z kamer została umieszczona na garażu, który leży na wspólnej nieruchomości, a współwłaścicielami tej nieruchomości są skarżący oraz skarżeni. Skarżący zarzucili skarżonym łamanie przepisów dotyczących ochrony danych osobowych poprzez nagrywanie zarówno części nieruchomości przeznaczonej do korzystania na wyłączność skarżącym, jak i publicznego chodnika, bez uzyskania wymaganych zgód oraz bez wypełnienia obowiązku informacyjnego, w tym umożliwienia dostępu do pozyskanych danych. Prezes UODO ustalił, że skarżący i skarżeni są współwłaścicielami nieruchomości w […] przy ul. […]. Skarżeni zamontowali kamerę w garażu, który przeznaczony był do korzystania, z wyłączeniem innych osób, przez skarżonych. Kamera swoim zasięgiem nie obejmuje części nieruchomości wspólnej niebędącej przeznaczoną do wyłącznego korzystania przez skarżonych ani terenów publicznych. Monitoring prowadzony jest w czasie rzeczywistym i nie utrwala nagrywanego obrazu. Skarżeni nie nagrywają wizerunku skarżących ani innych osób przebywających poza nieruchomością skarżonych. Organ zaznaczył, iż współwłasność monitorowanego fragmentu nieruchomości nie przekreśla osobistego lub domowego charakteru takiej działalności. Monitorowany obszar jest przeznaczony do wyłącznego korzystania przez skarżonych na podstawie umowy dokonującej podziału nieruchomości wspólnej do użytkowania (tzw. quoad usum). Wyłącznemu korzystającemu przysługują w takim przypadku uprawnienia jak właścicielowi do nienaruszania przez innych jego współwłasności. Zgodnie z art. 222 § 2 k.c. przeciwko osobie, która narusza własność w inny sposób aniżeli przez pozbawienie właściciela faktycznego władztwa nad rzeczą, przysługuje właścicielowi roszczenie o przywrócenie stanu zgodnego z prawem i o zaniechanie naruszeń. W takim stanie faktycznym Prezes UODO, w styczniu 2021 r., umorzył postępowania na podstawie art. 105 § 1 k.p.a. wobec jego bezprzedmiotowości i wskazał, że organ nie może wydać rozstrzygnięcia co do istoty, a dalsze prowadzenie postępowania w takim przypadku stanowiłoby o jego wadliwości, mającej istotny wpływ na wynik sprawy. Skarżący wnieśli do WSA w Warszawie skargę, która została pozytywnie rozstrzygnięta – […]