Naczelny Sąd Administracyjny nie pozostawił suchej nitki na orzeczeniu Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z lutego 2021 r., który dotyczył skargi spółki z o.o. na bezczynności Prezesa UODO.  Pewna spółka w dawnych czasach, bo w kwietniu 2018 r. skierowała do GIODO, a dokładniej do Departamentu Orzecznictwa, Legislacji i Skarg wniosek o udzielenie informacji publicznej w zakresie: stosowania ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych, a dokładnie “czy zasady działania interfejsu Two-Way, narzucone przez B. INC (zwanym dalej: Franczyzodawcą), przy pomocy którego Franczyzodawca pobierał dane osobowe (imię i nazwisko) wszystkich Gości hotelowych i przekazywał je za granicę (poza Europejski Obszar Gospodarczy), bez zgody i wiedzy M. Sp. z o.o. oraz samych Gości hotelowych jest zgodny z obowiązującymi przepisami prawa; franczyzodawca nie uwzględnił w interfejsie Two-Way faktu, że Gość hotelowy może nie wyrazić zgody na przetwarzanie jego danych osobowych przez podmioty trzecie oraz na transfer ich za granicę”. W uzasadnieniu podkreślono, że obowiązek skarżącego, wynikający z zawartej umowy licencyjnej między nim a B. INC, w zakresie przekazywania do państwa trzeciego danych osobowych osób korzystających z usług hotelu jest w opinii skarżącego niezgodny z przepisami prawa, w związku z czym konieczne było wystąpienie z przedmiotowym wnioskiem. WSA w Warszawie wyrokiem lutego 2021 r., po rozpatrzeniu sprawy ze skargi Spółki na bezczynność Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych (organ lub Prezes UODO): zobowiązał Prezesa UODO do rozpoznania wniosku M. Sp. z o.o. z siedzibą w K. z dnia 5 kwietnia 2018 r. w terminie 30 dni od daty doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; stwierdził, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; zasądził od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania sądowego. Zupełnie nie dziwne, że Prezes UODO nie zgadzał się z takim orzeczenim i złożył skargę kasacyjną. Jak widać był to słuszny ruch. NSA jasno wskazał, że nie powinno zaistnieć w obrocie prawnym orzeczenia WSA, gdyż: w niniejszej sprawie wystąpiła przesłanka określona w art. 183 § 2 pkt 1 p.p.s.a., zgodnie z którą nieważność postępowania zachodzi, jeżeli droga sądowa była niedopuszczalna. Niedopuszczalność drogi […]