Pod koniec czerwca 2022 r. Trybunał Sprawiedliwości UE (pierwsza izba) wydał, istotny dla każdego Inspektora Ochrony Danych, wyrok. Orzeczenie w trybie pytania prejudycjalnego dotyczyło wykładni art. 38 ust. 3 zdanie drugie RODO czyli kwestii odnoszącej się do niezależności IOD’a: Administrator oraz podmiot przetwarzający zapewniają, by inspektor ochrony danych nie otrzymywał instrukcji dotyczących wykonywania tych zadań. Nie jest on odwoływany ani karany przez administratora ani podmiot przetwarzający za wypełnianie swoich zadań. Inspektor ochrony danych bezpośrednio podlega najwyższemu kierownictwu administratora lub podmiotu przetwarzającego. Pytanie prejudycjalne zostało przedstawione w ramach postępowania toczącego się pomiędzy Leistritz AG a LH, która wypełniała obowiązki inspektorki ochrony danych w tej spółce, w przedmiocie rozwiązania umowy o pracę, motywowanego reorganizacją służb w ramach spółki. Leistritz jako spółka prawa prywatnego była zobowiązania przepisami prawa niemieckiego do wyznaczenia inspektora ochrony danych. LH była w tej spółce zatrudniona na stanowisku kierowniczki zespołu ds. prawnych od dnia 15 stycznia 2018 r. i inspektorki ochrony danych od dnia 1 lutego 2018 r. Pismem z dnia 13 lipca 2018 r. Leistritz rozwiązał z LH stosunek pracy z zachowaniem terminu wypowiedzenia ze skutkiem od dnia 15 sierpnia 2018 r., powołując się na restrukturyzację spółki, w ramach której działalność w zakresie wewnętrznego doradztwa prawnego i ochrony danych zostały zlecone na zewnątrz. Sąd odsyłający, rozpoznający skargę rewizyjną wniesioną przez Leistritz, zauważa, że zgodnie z prawem niemieckim rozwiązanie umowy o pracę z LH jest nieważne na podstawie tych przepisów i § 134 kodeksu cywilnego. Sąd odsyłający uważa jednak, że zastosowanie § 38 ust. 2 w związku z § 6 ust. 4 zdanie drugie BDSG zależy od tego, czy prawo Unii, a w szczególności art. 38 ust. 3 zdanie drugie RODO, zezwala na uregulowanie państwa członkowskiego, na mocy którego rozwiązanie stosunku pracy z inspektorem ochrony danych jest obwarowane warunkami bardziej restrykcyjnymi niż warunki określone w prawie Unii. Jeśli nie, powinien on uwzględnić skargę rewizyjną. Sąd ten zadał trzy pytania: 1) Czy art. 38 […]