WSA kolejny raz o RODO w IPN
W Judykatura.pl poruszaliśmy już zagadnienie dotyczące zakresu stosowania przepisów RODO w odniesieniu do materii jaką zajmuje się Instytut Pamięci Narodowej – we wrześniu 2021 r. opisywaliśmy orzeczenie WSA w Warszawie oraz orzeczeni NSA:
NSA uchyla wyrok WSA w sprawie IPN
W najnowszym orzeczeniu WSA w Warszawie, odnoszącym się do powyższego zagadnienia, Sąd “podtrzymał” uprzedni pogląd judykatury wskazując, że niewłaściwa jest wykładnia art. 71 ustawy o IPN dokonana przez Prezesa UODO:
Tymczasem organ, przyjęte przez siebie stanowisko oparł na poglądzie, zgodnie z którym regulacje zawarte w RODO ograniczają się “wyłącznie” do Bazy Materiału Genetycznego (wskazanej w art. 53f ustawy o IPN) – art. 71 ustawy o IPN
Zatem przyjęta przez Prezesa UODO wykładnia nie uwzględnia literalnego brzmienia przepisu, a jego “uzupełnianie” o wspomniane słowa w celu uzyskania określonego celu wykładni stanowi przykład wykładni prawotwórczej contra legem. Niewątpliwie prowadziło to do zastosowania wnioskowania a contrario, lecz pamiętać należy o tym, że wnioskowanie to jest zawodne, a co więcej czym innym jest ustalenie znaczenia interpretowanego przepisu, a czym innym wyprowadzenie wniosków o niewiązaniu skutków prawnych z przypadkami nieunormowanymi. “W większości przypadków, kiedy mamy do czynienia z wnioskowaniem a contrario, podmiot przeprowadzający to wnioskowanie obowiązujący przepis sam dekonstruowuje w ten sposób, by znalazły się w nim wspomniane zwroty “jedynie itp.”
Sprawa została zainicjowana przez A.O., który złożył do Prezesa UODO wniosek o przeprowadzenie postępowania administracyjnego w zakresie przetwarzania danych osobowych na stronie internetowej prowadzonej przez IPN – Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu.
4 lata z RODO!
Prezes UODO, nie zważając na orzeczenia WSA i NSA, które zostały wskazane na początku wpisu, uznał się niewłaściwym do procedowania i wydał postanowienie odmawiające wszczęcia postępowania wskazując w jego podstawie m. in. art. 61 a § 1 kpa.
W odniesieniu do takiej podstawy postanowienia Prezesa UODO Sąd wskazał jednoznacznie, że:
Nadto Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd wyrażany w wyroku z 25 sierpnia 2020 r., sygn. akt I OSK 3325/19, iż przepis art. 61a § 1 k.p.a. ma zastosowanie tylko wtedy, gdy postępowania zainicjowanego wnioskiem strony nie da się prowadzić.
Innymi słowy, gdy okoliczności prawne wykluczają podjęcie przez organ działań zmierzających do załatwienia sprawy administracyjnej. Jednakże organ odmawiając wszczęcia postępowania administracyjnego, nie może argumentować swojego działania brakiem właściwości, co miało miejsce w niniejszej sprawie. Jeżeli bowiem organ, który otrzymał wniosek uznaje się za niewłaściwy, wówczas zastosowanie znajduje art. 65 lub 66 k.p.a.
W konsekwencji, po zbadaniu treści podania i stwierdzeniu braku właściwości organ winien albo przekazać sprawę organowi właściwemu (art. 65 § 1 k.p.a.), albo, jeżeli takowego nie jest w stanie ustalić lub gdy właściwy jest sąd powszechny – zwrócić podanie wnoszącemu (art. 66 § 3 k.p.a.). W żadnej mierze nie może być to jednak przesłanka do odmowy wszczęcia postępowania, jak miało to miejsce w niniejszej sprawie, gdyż oba tryby (odmowa wszczęcia postępowania oraz przekazanie podania według właściwości) są względem siebie niezależne i niekonkurencyjne.
