Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Iwona Maciejuk, Sędzia WSA Sławomir Antoniuk, Sędzia WSA Danuta Kania (spr.), Protokolant specjalista Joanna Głowala po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 grudnia 2021 r. sprawy ze skargi J. D. na decyzję Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych z dnia […] lutego 2021 r., nr […] w przedmiocie przetwarzania danych osobowych 1) uchyla zaskarżoną decyzję; 2) zasądza od Prezesa Urzędu Ochrony Danych Osobowych na rzecz J. D. kwotę 466 zł (słownie: czterysta sześćdziesiąt sześć) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Decyzją z dnia […] lutego 2021 r. nr […] Prezes Urzędu Ochrony Danych Osobowych (dalej: “Prezes UODO”, “organ”), działając na podstawie art. 104 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 256 ze zm.), dalej: “k.p.a.”, w związku z art. art. 6 ust. 1 lit. f oraz art. 58 ust. 2 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (Dz. Urz. UE L 119 z dnia 4 maja 2016, s. 1 oraz Dz. Urz. UE L 127 z dnia 23 maja 2018, s. 2), dalej: “ogólne rozporządzenie o ochronie danych”, odmówił uwzględnienia wniosku J. D. (dalej: “skarżący”) na nieprawidłowości w procesie przetwarzania jego danych osobowych przez A. M. oraz M. M. (dalej: “skarżeni”, “uczestnicy postępowania”) polegające na przetwarzaniu jego danych osobowych w zakresie wizerunku poprzez stosowanie monitoringu wizyjnego oraz niespełnieniu żądania w zakresie usunięcia jego danych osobowych.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał, iż w dniu […] września 2020 r. do Urzędu Ochrony Danych Osobowych wpłynęła skarga J. D., na nieprawidłowości w procesie przetwarzania jego danych osobowych przez A. M. oraz M. M., polegające na przetwarzaniu danych osobowych skarżącego w zakresie wizerunku poprzez stosowanie monitoringu wizyjnego oraz niespełnieniu żądania w zakresie usunięcia danych osobowych skarżącego.

Skarżący wskazał, że w lutym 2019 r. w obrębie nieruchomości prywatnej położonej w G. przy ul. K. […], której właścicielami są skarżeni, zainstalowane zostały 3 kamery. Według skarżącego, cyt. “pierwsza monitoruje część południowo-zachodnią, tj. front nieruchomości a także fragment drogi osiedlowej z której korzystam na podstawie służebności przejazdu i przechodu, dwie pozostałe kamery znajdują się w części północno-zachodniej – od strony ogrodu i tarasu, kamera nr 3 jest tak zamontowana że oprócz nagrywania terenu działki ww. osób monitoruje znaczną część działki wykorzystywanej w celach rekreacyjnych.”. Skarżący wniósł o nakazanie skarżonym zaprzestania naruszania jego danych osobowych poprzez trwałe przestawienie kamer oraz usunięcie jego danych osobowych. Wskazał również, iż mimo kierowanych do skarżonych wezwań nie otrzymał, cyt.: “żadnych danych dotyczących kto jest administratorem danych osobowych, w jakim celu i w jaki sposób są one przetwarzane, komu są przekazywane, kto ma do nich dostęp oraz jakie są stosowane zabezpieczenia w celu ochrony danych osobowych. W obrębie ww. nieruchomości nie znajduje się żadna informacja dotycząca monitoringu wizyjnego, nie zostały podane dane w jakim celu został zainstalowany monitoring, kto jest administratorem danych itd.”.

Prezes UODO pismem z dnia […] września 2020 r. wezwał skarżącego do sprecyzowania czy chce, aby organ nakazał skarżonym dopełnienie wobec niego obowiązku informacyjnego z art. 13 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych. Wobec braku odpowiedzi organ w tym zakresie pozostawił skargę bez rozpoznania.

W toku postępowania Prezes UODO, odwołując się do wyjaśnień skarżonych z dnia […] listopada 2020 r., ustalił, że:

– strony postępowania pozostają w silnym konflikcie sąsiedzkim związanym ze sporem dotyczącym m.in. sposobu rozgraniczenia nieruchomości,

– według skarżonych 3 kamery na ich nieruchomości w G. przy ul. K. […] umieszczone zostały w celu bezpieczeństwa,

– kamery swoim zasięgiem obejmują fragment nieruchomości wspólnej, tj. miejsce gdzie znajdują się pojemniki na śmieci, część drogi dojazdowej do posesji skarżonych, działkę skarżonych oraz działki pozostałych sąsiadów wraz z polami uprawnymi; monitoring nie obejmuje natomiast działki skarżącego,

– dane z monitoringu zapisywane są na niepodłączonym do internetu dysku twardym, a zapis nadpisuje się po 30 dniach,

– skarżeni nie przetwarzają danych osobowych skarżącego; nie posiadają nagrań, na których byłby on uwidoczniony; nagrania z monitoringu nie zostały i nie są przez nich wykorzystywane ani udostępniane.

Uwzględniając powyższe Prezes UODO wskazał, iż wydając decyzję administracyjną zobowiązany jest do rozstrzygania w oparciu o stan faktyczny istniejący w chwili wydania tej decyzji.

Stwierdził następnie, iż z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że zasięg kamer monitoringu wizyjnego należącego do skarżonych wykracza poza ich nieruchomość – monitoring wizyjny obejmuje swym zasięgiem przestrzeń publiczną w postaci części drogi dojazdowej, pojemników na śmieci stron niniejszego postępowania, a także działek pozostałych sąsiadów wraz z polami uprawnymi. W takim wypadku przetwarzanie dokonywane za pomocą monitoringu wizyjnego musi być zgodne z przepisami ogólnego rozporządzenia o ochronie danych.

Przepisem uprawniającym administratora do przetwarzania danych osobowych osób fizycznych jest art. 6 ust. 1 ww. rozporządzenia, który legalizuje przetwarzanie danych, gdy spełniona jest co najmniej jedna z enumeratywnie wskazanych w nim przesłanek. Zgodnie z art. 6 ust. 1 lit. f ww. rozporządzenia przetwarzanie jest legalne, gdy jest niezbędne do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez administratora lub przez stronę trzecią, z wyjątkiem sytuacji, w których nadrzędny charakter wobec tych interesów mają interesy lub prawa i wolności osoby, której dane dotyczą, wymagające ochrony danych osobowych, w szczególności gdy osoba, której dotyczą, jest dzieckiem.

Poczynione w sprawie ustalenia faktyczne oraz prawne wykazały, że przetwarzanie danych osobowych za pomocą monitoringu wizyjnego przez skarżonych odbywa się w oparciu o art. 6 ust. 1 lit. f ww. rozporządzenia. Skarżeni w treści złożonych wyjaśnień uzasadniają, że zamieszczenie kamer ma na celu ochronę granic ich działki. Zamiarem skarżonych jest rejestrowanie zdarzeń w jej obrębie. Głównym zaś celem stosowania monitoringu jest zapewnienie bezpieczeństwa domowników, w tym 6-letniego dziecka.

W ocenie organu zapewnienie bezpieczeństwa osób i mienia w obszarze objętym monitoringiem można uznać za prawnie uzasadniony interes skarżonych – współadministratorów danych osobowych, o którym mowa w ww. przepisie. Uzasadniony interes administratora danych nie może mieć charakteru hipotetycznego, musi zostać wykazany. W przedmiotowej przesłanki te zostały spełnione.

Biorąc powyższe pod uwagę organ stwierdził, iż brak jest podstaw do wydania rozstrzygnięcia odpowiadającego dyspozycji art. 58 ust. 2 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych. Nie można bowiem uznać, że doszło do naruszenia przepisów rozporządzenia w zakresie przetwarzania danych osobowych skarżącego. Uzasadnione jest zatem wydanie decyzji odmawiającej uwzględnienia jego wniosku.

Pismem z dnia […] marca 2021 r. J. D. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na powyższą decyzję Prezesa UODO z dnia […] lutego 2021 r. zarzucając:

1) rażące naruszenie art. 9, art. 10 § 1, art. 73 § 1 – 3, art. 79a § 1 k.p.a. (w duchu wykładni zawartej w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 października 2018 r. sygn. akt I OPS 1/18) skutkujące nieważnością wydanej decyzji, bowiem:

a) organ pozbawił skarżącego udziału w postępowaniu administracyjnym w tym prawa do zapoznania się z aktami sprawy oraz możliwości wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego, w tym prawdziwości wyjaśnień złożonych przez skarżonych,

c) skarżący nie mógł zgłosić wniosków dowodowych po złożeniu wyjaśnień przez skarżonych,

d) skarżący nie mógł osobiście zapoznać się z aktami sprawy przed wydaniem decyzji w terminie wyznaczonym przez organ, bowiem przebywał w izolacji o czym pisemnie poinformował organ (k. 66-70), po okresie izolacji przebywał na zwolnieniu lekarskim do dnia […] lutego 2021 r.,

e) organ nie doręczył skarżącemu wyjaśnień złożonych przez skarżonych, nie doręczył wyników postępowania kontrolnego, zaś złożone przez skarżącego wnioski zamierzające do zapoznania się ze zgromadzonym materiałem dowodowym oddalił; skarżący o treści złożonych wyjaśnień dowiedział się dopiero z ostatecznej decyzji,

2) rażące naruszenie art. 7, art. 75, art. 76a § 2, art. 77 § 1, art. 80 i art. 81 k.p.a. poprzez brak dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, wadliwe przeprowadzenie postępowania dowodowego, dowolną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego i zaniechanie ustalenia prawdy obiektywnej, bowiem:

a) organ oparł swe ustalenia faktyczne w zakresie braku przetwarzania danych i istnienia konfliktu sąsiedzkiego na podstawie środków dowodowych niebędących dokumentami w rozumieniu art. 75 i art. 76 k.p.a., tj.:

– pisma procesowego uczestników postępowania będącego stanowiskiem w postępowaniu administracyjnym,

– specyfikacji napisanej pismem maszynowym nieopatrzonej podpisem strony,

– kserokopii pisma z dnia […] lipca 2020 r. wraz z potwierdzeniem nadania, które nie zostały potwierdzone za zgodność z oryginałem w trybie art. 76a § 2 k.p.a. przez występującego w sprawie pełnomocnika będącego adwokatem,

b) organ zaniechał przeprowadzenia z urzędu dowodów z pisemnych wyjaśnień skarżonych w zakresie nadesłania wydruków obrazu z kamer – organ ustalił, że skarżeni zainstalowali 3 kamery, zaś skarżeni nie przedłożyli (zapewne przypadkowo) wydruku z kamery skierowanej na nieruchomość skarżącego od strony przydomowego ogródka i tarasu (co stanowi główną płaszczyznę przetwarzania danych osobowych skarżącego), zaś przedłożyli zdjęcia dwóch kamer zainstalowanych na elewacji budynku od strony północno-wschodniej – ogródki, natomiast wydruk obrazu z kamer został ukazany od strony południowo-zachodniej – podjazdów do budynków, drogi prywatnej oraz jednej kamery od strony północno-wschodniej a skierowanej na nieruchomości o nr […], […], […], […], […] pola uprawne i drogę polną,

c) organ oparł swe ustalenia w zakresie specyfikacji systemu monitoringu na podstawie nieobiektywnej informacji napisanej pismem maszynowym przez administratora danych, o czym świadczy zwrot “mój rejestrator nie jest z niczym podłączony” – nie jest to dokument prywatny na gruncie k.p.a., jest to stanowisko skarżonych; organ powinien wezwać skarżonych do nadesłania specyfikacji systemu monitoringu wydanej przez producenta lub sprzedawcę kamer i rejestratora; informacji tej nie sposób uznać za oświadczenie, bowiem nie została opatrzona podpisem, a na tej podstawie organ oparł meritum swej decyzji, bowiem uznał, że skarżeni nie przetwarzają danych osobowych oraz ich nie udostępniają, albowiem uczestnicy postępowania tak napisali w niepodpisanej notatce, zaś ze specyfikacji wynika możliwość łączenia się z rejestratorem zdalnie przez aplikację mobilną, przeglądarkę internetową itp.; Prezes UODO uznał, że kamery nie uchwyciły sylwetki skarżonego na nagraniach, które istniały w chwili wydania decyzji – organ nie zażądał od administratorów tych nagrań z okresu 30 dni i nie zbadał ich pod tym kątem, zaś swój osąd oparł na niepodpisanej notatce (oznaczonej jako specyfikacja monitoringu),

d) organ pominął w swych ustaleniach dowody złożone przez skarżącego do pisma inicjującego postępowanie, w postaci wydruku zdjęć kamer w tym skierowania ich obiektywu na nieruchomość J. D., nie poczynił wyjaśnień dlaczego kamera skierowana w lewą stronę nagrywa posesję skarżonych, posesje sąsiadów i pola uprawne, zaś druga kamera, ustawiona symetrycznie do pierwszej kamery – zgodnie ze stanowiskiem skarżonych – nie rejestruje żadnych innych nieruchomości, poza działką skarżonych; takie ustalenia stanowią oczywistą obrazę logicznego rozumowania i sprzeczne są z doświadczeniem życiowym, którym winien legitymować się organ administracji publicznej,

e) organ, z uwagi na sprzeczne stanowiska stron, powinien w ramach postępowania kontrolnego dokonać oględzin systemu monitoringu (np. w ramach pomocy prawnej), zbadać i jednoznacznie ustalić gdzie są zainstalowane trzy kamery oraz zobaczyć na monitorze co ww. kamery obejmują; aktywność organu sprowadzająca się do wysyłania wezwań spowodowała, że od 6 miesięcy nie została ustalona prawda obiektywna,

f) organ ustalił, bez możliwości wypowiedzenia się w tym zakresie przez skarżącego, że strony pozostają “w silnym konflikcie sąsiedzkim” dotyczącym rozgraniczenia nieruchomości; okoliczność ta pozostaje irrelewantna dla postępowania administracyjnego (art. 1 pkt 1 k.p.a.), zaś domniemany konflikt istnieje widoczne jedynie w umysłach uczestników postępowania, bowiem w ocenie skarżącego został on zażegnany z uwagi na zamontowanie murku na działce skarżącego, a nie w granicy nieruchomości; powielane w postępowaniu administracyjnym zarzuty uczestników postępowania zostały im wyjaśnione w piśmie informującym o realizacji planowanej inwestycji; istniejąca różnica zdań dotyczy zaś monitoringu,

g) organ nie oparł swej decyzji na całokształcie zebranego w sprawie materiału dowodowego, dokonał dowolnej oceny zebranych dowodów, nie ustalił, że monitoring wizyjny administratorów danych poza ich nieruchomością obejmuje swym zakresem:

– kamera nr 2: nieruchomości (ogródki) położone w G. przy ul. K. nr […], […], […], […], […], pola uprawne, drogę polną,

– kamera nr 3: nieruchomości (ogródki) położone jw. nr […], […], […], […], […], pola uprawne, drogę polną,

– kamera nr 1: podjazd nieruchomości nr […], podjazd nieruchomości nr […] w tym kubeł na śmieci uczestnika postępowania umiejscowiony na nieruchomości tegoż (nie ma na osiedlu nieruchomości wspólnych), drogę prywatną dewelopera, z której mieszkańcy osiedla korzystają na podstawie służebności gruntowej, a którą skarżący i jego rodzina codziennie porusza się pieszo i samochodem,

h) organ uznał za udowodnione okoliczności wskazane w piśmie uczestników postępowania z dnia […] listopada 2020 r. pomimo że skarżący, na żadnym etapie postępowania, nie miał możliwości wypowiedzenia się co do przeprowadzonych dowodów (art. 81 k.p.a.) oraz co do stanowiska wyrażonego przez administratorów danych osobowych,

i) organ z urzędu nie przeprowadził dowodów zmierzających do ustalenia czy instalowanie monitoringu wizyjnego jest niezbędnym i adekwatnym środkiem ochrony z uwagi na poziom bezpieczeństwa w miejscu zamieszkania stron postępowania, organ nie ustalił czy miały miejsce w tej okolicy akty wandalizmu, przestępstwa przeciwko życiu i zdrowiu, przestępstwa przeciwko mieniu w tym kradzieże z włamaniem, organ przeoczył, iż uczestnicy postępowania korzystają z alarmu domowego (k. 13 urządzenie widoczne koło kamery), podjazd oraz front każdej nieruchomości jest oświetlony – każdy dom posiada lampy zewnętrzne z czujnikami ruchu co jest widoczne na zdjęciach załączonych do wniosku, nadto uczestnicy postępowania posiadają rolety antywłamaniowe,

j) organ zaniechał poczynienia ustaleń na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego lub z własnej inicjatywy czy monitoring przetwarza dane biometryczne skarżącego w postaci wizerunku twarzy, sposobu chodzenia lub innych cech umożliwiających jednoznaczną jego identyfikację,

3) naruszenie art. 61 § 4, art. 28 k.p.a., bowiem:

a) organ zaniechał ustalenia wszystkich stron postępowania, bowiem nie wezwał do udziału w sprawie domowników skarżącego, tj. żony J. D. oraz małoletnich dzieci B. D. i J. D., pomimo że skarżeni przetwarzają ich dane osobowe w postaci wizerunku; okoliczność ta została wskazana w piśmie inicjującym postępowanie administracyjne i wykazana w zgromadzonym w sprawie materiale dowodowym (wydruk obrazu z kamer),

b) organ nie wezwał do udziału w sprawie właścicieli nieruchomości położonych w G. przy ul. K. nr […], […], […], […], […], […], […], […], […] pomimo, że skarżeni przetwarzają ich dane osobowe w postaci wizerunku, podmioty te są zindywidualizowane – istnieje możliwość ustalenia danych tych osób i umożliwienie im udziału w postępowaniu dotyczącym ich danych osobowych, przetwarzanie danych osobowych tych osób wynika z przedłożonych wydruków obrazu z kamer,

4) naruszenie art. 35, art. 36 i art. 37 k.p.a. wyrażone w braku załatwienia sprawy w terminie; organ nie zareagował na rażące nadużycie dokonane przez pełnomocnika uczestników postępowania w zakresie prawa do złożenia wyjaśnień w terminie, przez złożenie jedynie pierwszej strony pisma (k. 24), a która to praktyka z uwagi na degrengoladę dotyczącą treści czynności procesowych i instrumentalne stosowanie prawa jest niestety praktykowana przez pełnomocników legitymujących się rażąco niską etyką i brakiem znajomości deontologii zawodu, zaś powyższe działanie – polegające na pozornym złożeniu pisma – wydłużyło postępowanie o ok. 1,5 miesiąca; organ nie zastosował żadnych środków mających na celu zdyscyplinowanie skarżonych zarówno w przedmiocie pozornego dokonywania czynności procesowych jak również wybiórczego złożenia wyjaśnień (brak odpowiedzi na wszystkie pytania, brak doręczenia wydruków obrazu z wszystkich kamer); organ nie poinformował o terminie załatwienia sprawy i przyczynach zwłoki, nadto nie rozpatrzył ponaglenia złożonego przez skarżącego,

5) rażące naruszenie art. 6 ust. 1 lit. f. w związku z motywem 4 i 47 oraz art. 70 ust. 1 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych poprzez błędną jego wykładnię w postaci:

a) braku dokonania wartościowania przez organ, czy prawnie uzasadniony interes administratora danych osobowych nie sprzeciwia się podstawowym prawom i wolnościom osób, których dane dotyczą, w tym utrwalaniu wizerunku dwojga małoletnich dzieci skarżącego w wieku 2 i 6 lat,

b) wadliwego ustalenia, że uzasadniony interes uczestników postępowania w przetwarzaniu danych osobowych w postaci wizerunku nie jest sprzeczny z podstawowymi prawami i wolnościami (poszanowanie życia prywatnego, rodzinnego, swojego mieszkania, ochrony danych osobowych) osób, które są monitorowane w trakcie przebywania na własnych, prywatnych nieruchomościach,

c) kontrastowo wadliwą literalną wykładnię tego przepisu dotyczącą wyjątku stosowania tej podstawy w stosunku do danych osobowych dziecka, zaś organ odczytał, że przetwarzanie jest możliwe wówczas, gdy prawnie uzasadniony interes administratora danych dotyczy dziecka,

d) ustalenie przez organ przesłanki legalizującej przetwarzanie danych osobowych w w postaci wizerunku w zakresie objętym monitoringiem w sytuacji, gdy przepis ten wyłącza możliwość przetwarzania na tej podstawie danych osobowych dzieci, co implikuje fakt bezprawnego przetwarzania danych osobowych,

e) dokonanie wykładni tego przepisu w oczywistej opozycji do wytycznych przyjętych przez Europejską Radę Ochrony Danych w dniu 29 stycznia 2020 r. w sprawie przetwarzania danych osobowych przez urządzenia wideo, a które to stanowisko powoływał skarżący w piśmie z dnia […] listopada 2020 r.,

6) rażące naruszenie art. 9 ust. 1 w związku z art. 4 pkt 14 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych poprzez jego błędne zastosowanie i ustalenie, że uczestnicy postępowania są uprawnieni do przetwarzana danych biometrycznych skarżącego w postaci wizerunku twarzy pomimo zakazu wyrażonego w ww. rozporządzeniu, zaś rozdzielczość kamery umożliwia dokładną identyfikację tego wizerunku,

7) rażące naruszenie art. 5 ust. 2 ogólnego rozporządzenia o ochronie danych poprzez jego błędne zastosowanie, skutkujące zamianą przez organ wskazanej w piśmie procesowym skarżonych podstawy prawnej przetwarzania danych osobowych określonej jako przetwarzanie danych osobowych na podstawie art. 6 ust. 1 lit. d.

W związku z powyższymi zarzutami, które zostały obszernie rozwinięte w uzasadnieniu skargi, skarżący wniósł o:

– uchylenie zaskarżonej decyzji,

– zobowiązanie organu do wydania w określonym terminie decyzji uwzględniającej wniosek skarżącego i ustalenie, że skarżeni przetwarzają dane osobowe skarżącego od lutego 2019 r. bez podstawy prawnej,

– stwierdzenie przez Sąd, na podstawie art. 155 p.p.s.a., istotnego naruszenia prawa procesowego przez Prezesa UODO i zasygnalizowanie organowi uchybień proceduralnych w postaci wadliwej wykładni art. 73 § 1 k.p.a. skutkującej uniemożliwieniem stronie uzyskania odpisów lub kserokopii dokumentów z akt sprawy bez stawienia się w siedzibie organu,

– zwrócenie się przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie do Sądu Rejonowego w G. o przesłanie odpisu wyroku zapadłego w sprawie M. M. z uwagi na odmowę udostępnienia tego dokumentu przez Prezesa Sądu Rejonowego w G. i przeprowadzenie dowodu z ww. dokumentu urzędowego na okoliczność przedmiotu sprawy karnej, a w związku z tym brak możliwości powoływania się na uzasadniony interes administratorów danych w postaci zapewnienia bezpieczeństwa uczestnika postępowania, ponadto na okoliczność braku bezpieczeństwa przetwarzania danych osobowych przez uczestnika postępowania,

– zobowiązanie pełnomocnika skarżonych do przedłożenia:

a) oryginału pisma z dnia […] lipca 2020 r. oraz potwierdzenia nadania tego pisma, ewentualnie poświadczonych za zgodność z oryginałem odpisów tych dokumentów,

b) specyfikacji wydanej przez producenta urządzeń stanowiących system monitoringu albo podpisanego oświadczenia w tym zakresie,

c) wydruku obrazu z kamery skierowanej na nieruchomość skarżącego pod rygorem braku wykazania tych okoliczności, w tym braku złożenia wyjaśnień w postępowaniu kontrolnym,

– dopuszczenie dowodu z:

a) zaświadczenia o zameldowaniu z dnia […] marca 2021 r. na okoliczność zamieszkania skarżącego w G. przy ul. K. […] wraz z żoną J. D. i dwójką małoletnich dzieci – B. i J.,

b) dokumentu prywatnego w postaci oświadczenia skarżącego z dnia […] marca 2021r. wraz ze zdjęciami (20 stuk) na okoliczność kierunku ustawienia kamery, ukształtowania terenu osiedla i potencjalnego zasięgu kamery, z której wydruku obrazu nie przedłożyli skarżeni,

c) dokumentu prywatnego w postaci oświadczenia J. D. z dnia […] marca 2021 r. na okoliczność ustawienia kamer skarżonych, okoliczności przetwarzania danych, widoku obiektywu kamery patrząc z ogrodu,

d) dokumentu prywatnego w postaci oświadczenia skarżącego z dnia […] marca 2021r. wraz z wydrukiem zdjęć (5 stuk) na okoliczność kierunku ustawienia kamery, ukształtowania terenu osiedla i zasięgu kamery zainstalowanej po stronie północnowschodniej i południowo-zachodniej nieruchomości,

e) dokumentu urzędowego w postaci informacji publicznej wydanej w dniu […] marca 2021 r. przez Komendę Powiatową Policji w G. oraz wniosku o wydanie takiej informacji na okoliczność niskiego poziomu przestępczości w okresie 2017 – 2021, w tym braku przestępstw przeciwko życiu i zdrowiu oraz jednej kradzieży popełnionej na etapie budowy osiedla (aktualnie osiedle jest w całości zamieszkane),

f) dokumentu urzędowego w postaci statystyk Prezesa GUS w postaci wydruków dotyczących przestępczości w rozbiciu na województwa i powiaty województwa […] na okoliczność niskiej przestępczości w województwie […] w tym jednej z najniższych w powiecie […],

g) dokumentu prywatnego w postaci wydruku ofert sprzedaży, specyfikacji rejestratora i kamer na okoliczność ich treści w tym na okoliczność możliwości zgrania dowolnego nagrania za pomocą portów USB, w tym archiwizowania nagrań, możliwości korzystania z monitoringu zdalnie z każdego miejsca, za pomocą aplikacji mobilnej lub przeglądarki internetowej, detekcji twarzy przez rejestrator i możliwości wyszukiwania nagrań po wyglądzie twarzy, kąta nagrywania kamery, zasięgu nagrywania w dzień i w nocy,

h) dokumentu prywatnego w postaci pisma z dnia […] lipca 2020 r. wraz z potwierdzeniem nadania i odbioru przesyłki na okoliczność poinformowania skarżonych o planowanej inwestycji oraz wyjaśnienia wątpliwości prawnych dotyczących podnoszonych zarzutów w przedmiocie ogrodzenia,

– zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania wywołanego wniesioną skargą w kwocie 382,99 zł, w tym 200 zł opłaty sądowej, 123 zł tytułem usługi prawniczej – zapoznania się z aktami postępowania, 17 zł opłaty skarbowej, 42,99 zł tytułem wykonania odbitek zdjęć załączonych do skargi, oraz dalszych kosztów jeżeli zostaną wygenerowane.

W odpowiedzi na skargę Prezes UODO wniósł o oddalenie skargi podtrzymując stanowisko jak w zaskarżonej decyzji. W uzasadnieniu organ wskazał m.in., że w wyniku przeprowadzonego postępowania dowodowego stwierdził, że skarżeni nie przetwarzają danych osobowych skarżącego w zakresie wizerunku poprzez stosowanie monitoringu wizyjnego obejmującego nieruchomość skarżącego. Nie było zatem potrzeby dokonania oceny, czy w świetle art. 6 ust. 1 lit. f ogólnego rozporządzenia o ochronie danych prawnie uzasadniony interes skarżonych sprzeciwia się uprawnieniom skarżącego. Skarżeni w treści złożonych wyjaśnień jednoznacznie wskazali, że korzystają z monitoringu wizyjnego w celu zapewnienia bezpieczeństwa osób i mienia znajdujących się na ich nieruchomości, w tym zapewnienia bezpieczeństwa ich syna, co stanowi przesłankę uzasadnionego interesu określoną w ww. przepisie rozporządzenia.

W piśmie procesowym z dnia […] czerwca 2021 r. skarżący podtrzymał zarzuty i wnioski skargi przedstawiając dodatkową argumentację na jej poparcie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2019 r., poz. 2167), dalej: “p.u.s.a.” oraz art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2019 r., poz. 2325), dalej: “p.p.s.a.”, sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej.

W myśl art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a. Sąd nie może wydać orzeczenia na niekorzyść skarżącego, chyba że stwierdzi naruszenie prawa skutkujące stwierdzeniem nieważności zaskarżonego aktu lub czynności (§ 2).

Skarga oceniana w świetle powyższych kryteriów zasługuje na uwzględnienie, choć nie wszystkie podniesione w niej zarzuty Sąd uznał za trafne.

Mianowicie, nie zasługuje na uwzględnienie zarzut skargi dotyczący naruszenia art. 9, art. 10 § 1, art. 73 § 1 – 3, art. 79a § 1 k.p.a. w szczególności poprzez pozbawienie skarżącego udziału w postępowaniu administracyjnym w tym prawa do zapoznania się z aktami sprawy oraz możliwości wypowiedzenia się co do zgromadzonego materiału dowodowego, w tym prawdziwości wyjaśnień złożonych przez uczestników postępowania.

Z akt sprawy wynika, że wnioskiem z dnia […] stycznia 2021 r. skarżący zwrócił się do Prezesa UODO o dostęp do akt sprawy w formie elektronicznej albo doręczenie skanów dokumentów wymienionych w treści pisma. Postanowieniem z dnia […] stycznia 2021 r. nr […] Prezes UODO, działając na podstawie art. 74 § 2 w związku z art. 73 § 1 k.p.a., odmówił udostępnienia wniosku. Postanowienie to nie zostało zaskarżone, a zatem stało się ostateczne. Ponadto, pismem z dnia […] stycznia 2021 r. skarżący, na podstawie art. 8, art. 9, art. 10 i art. 39 k.p.a. zwrócił się do Prezesa UODO o doręczenie pism skierowanych przez organ do uczestników postępowania oraz pism uczestników postępowania skierowanych do organu znajdujących się aktach sprawy.

W przypadku oddalenia wniosku skarżący wniósł o doręczenie pocztą tradycyjną na jego adres kserokopii dokumentów stanowiących akta postępowania administracyjnego z wyłączeniem pism złożonych przez skarżącego (art. 73 § 1 k.p.a.). Postanowieniem z dnia […] lutego 2021 r. nr […], Prezes UODO, powołując w podstawie prawnej art. 74 § 1 w związku z art. 73 § 1 k.p.a., odmówił uwzględnienia wniosku. Postanowienie to również nie zostało zaskarżone, zatem uzyskało walor ostateczności. W związku z powyższym, skoro kwestia dostępu skarżącego do akt sprawy, obejmujących w szczególności pisma uczestników postępowania stanowiące odpowiedź na wezwania organu do złożenia wyjaśnień w sprawie, została załatwiona przez organ ww. postanowieniami, które są zaskarżalne w odrębnym trybie (art. 7 ust. 1 – 4 ustawy z dnia 10 maja 2018 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2019 r., poz. 1781 ze zm.), dalej: “u.o.d.o.”, co wynikało z treści pouczeń o środkach zaskarżenia zawartych w ww. postanowieniach. Sąd nie ma możliwości ich oceny w niniejszym postępowaniu, w którym przedmiotem zaskarżenia jest decyzja Prezesa UODO z dnia […] lutego 2021 r. nr […] odmawiająca uwzględnienia wniosku skarżącego w sprawie nieprawidłowości w procesie przetwarzania jego danych osobowych.

Niezależnie od powyższego zauważyć należy, że pismem z dnia […] stycznia 2021 r. Prezes UODO poinformował skarżącego, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do podjęcia rozstrzygnięcia w sprawie. Nadto poinformował o uprawnieniach wynikających z art. 10 § 1 oraz art. 73 § 1 i § 1a k.p.a. oraz o możliwości ich realizacji w terminie 7 dni od dnia otrzymania ww. pisma. Pismo to zostało doręczone skarżącemu w dniu 22 stycznia 2021 r.

Nie jest również trafny zarzut naruszenia art. 61 § 4 oraz art. 28 k.p.a. poprzez zaniechanie ustalenia przez Prezesa UODO wszystkich stron postępowania, a w konsekwencji zaniechanie wezwania do udziału w postępowaniu żony skarżącego oraz małoletnich dzieci.

Postępowanie administracyjne dotyczyło nieprawidłowości w procesie przetwarzania danych osobowych skarżącego, co jednoznacznie wynika z treści skargi z dnia […] września 2020 r. Skarżący wskazał bowiem: “(…) wnoszę skargę na niezgodne z prawem przetwarzanie moich danych osobowych (…)”, “Wnoszę o nakazanie (…) zaprzestania dalszego naruszania moich danych osobowych (…)”. Zarzuty i wnioski ww. skargi skarżący podtrzymał w piśmie z dnia […] listopada 2020 r. Dopiero w skardze na decyzję Prezesa UODO z dnia […] lutego 2020 r. skarżący podniósł, że uczestnicy postępowania mogą również przetwarzać dane osobowe jego domowników. Kwestia ewentualnego przetwarzania danych osobowych domowników skarżącego nie może być jednak przedmiotem oceny Sądu, bowiem wykracza poza przedmiot postępowania administracyjnego zakreślony skargą z dnia […] września 2020 r.

Nie można również podzielić stanowiska skarżącego, że organ zaniechał wezwania do udziału w postępowaniu administracyjnym właścicieli nieruchomości położonych w G. przy ul. K. nr […], […], […], […], […], […], […], […], […]. Zgodnie z art. 28 k.p.a. stroną postępowania jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Właściciele ww. nieruchomości, ze względu na to, że postępowanie administracyjne nie dotyczyło przetwarzania ich danych osobowych, nie mogą legitymować się interesem prawnym w rozumieniu ww. przepisu, a tym samym nie posiadają statutu strony postępowania. Z tych powodów, wezwanie ww. osób do złożenia wyjaśnień (art. 50 § 1 k.p.a.) nie mogłoby mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 35, art. 36 i art. 37 k.p.a. poprzez niezałatwienie przez organ sprawy w ustawowym terminie wskazać należy, że kwestia ewentualnej bezczynności organu bądź przewlekłego prowadzenia postępowania nie może być przedmiotem oceny Sądu w postępowaniu ze skargi na decyzję Prezesa UODO z dnia […] lutego 2021 r. Skarżący, jeśli pozostawał w przekonaniu, że organ dopuścił się zwłoki w załatwieniu jego wniosku w sprawie przetwarzania danych osobowych, mógł wnieść do sądu administracyjnego skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ, po wyczerpaniu trybu przewidzianego w art. 37 k.p.a. (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.).

Jak wynika z akt sprawy skarżący, pismem z dnia […] lutego 2021 r., wniósł do Prezesa UODO ponaglenie wobec zaniechania podejmowania czynności zmierzających do załatwienia sprawy bez zbędnej zwłoki, a w konsekwencji wydania decyzji, jednak zarówno kwestia załatwienia ww. ponaglenia, jak i pozostałe podniesione w ponagleniu zarzuty wykraczają poza przedmiot niniejszego postępowania zakończonego ww. decyzją rozstrzygającą sprawę co do istoty.

Rację ma jednak skarżący, że Prezes UODO dopuścił się naruszenia art. 7, art. 77 § 1, art. 80 i art. 81 k.p.a. w związku z art. 7 ust. 1 u.o.d.o. w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bowiem nie dokonał kluczowych w sprawie ustaleń faktycznych. W konsekwencji co najmniej przedwcześnie uznał, że brak jest podstaw do uwzględnienia wniosku skarżącego z dnia […] września 2021 r. w sprawie przetwarzania jego danych osobowych.

Ustalenie stanu faktycznego sprawy ma fundamentalne znaczenie dla prowadzonego postępowania, gdyż warunkuje prawidłowe ustalenie zakresu praw i obowiązków stron postępowania. W celu ustalenia stanu faktycznego i realizacji zasady prawdy obiektywnej organ, obowiązany jest – zarówno na wniosek strony, jak i z urzędu – do podejmowania wszelkich czynności niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a w konsekwencji do jej załatwienia (art. 7 k.p.a.). Zebranie wszystkich potrzebnych dowodów obliguje organ do ich całościowej oceny (art. 77 § 1, art. 80 k.p.a.). Następnie, rolą organu jest przedstawienie w uzasadnieniu podjętego rozstrzygnięcia faktów, które uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. W uzasadnieniu prawnym organ winien wyjaśnić podstawę prawną decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa (art. 107 § 3 k.p.a.).

Uchybienie powyższym przepisom przez Prezesa UODO powoduje, że zaskarżona decyzja nie poddaje się kontroli Sądu.

Przede wszystkim, jak stwierdził organ w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji (punkt 2), na nieruchomości uczestników postępowania umieszczone zostały 3 kamery. Następnie wskazał, że swoim zasięgiem kamery obejmują fragment nieruchomości wspólnej, tj. miejsce gdzie znajdują się pojemniki na śmieci, część drogi dojazdowej do posesji skarżonych, działkę skarżonych oraz działki pozostałych sąsiadów z polami uprawnymi. Stwierdził jednocześnie, że “monitoring nie obejmuje (…) działki skarżącego” (punkt 3).

Z uzasadnienia decyzji w żaden sposób nie wynika w oparciu o jaki materiał dowodowy organ poczynił powyższe ustalenia odnośnie działki skarżącego, skoro w aktach postępowania brak jest obrazu ze wszystkich trzech kamer.

Podkreślić należy, że w pismach z dnia […] października 2020 r. skierowanych do uczestników postępowania w celu złożenia wyjaśnień organ zwrócił się o udzielenie odpowiedzi m.in. na pytanie: “czy zainstalowane kamery na posesji obejmują swym zasięgiem posesję skarżącego, części wspólne nieruchomości lub teren publiczny, na którym skarżący niekiedy przebywa. Proszę o wskazanie jaki obszar jest objęty zasięgiem kamer (pomocnym dla prowadzonego postępowania będzie przedstawienie dowodu – wydruków obrazu z kamer).

W odpowiedzi na powyższe organ uzyskał wyjaśnienia, że zasięg kamer obejmuje teren posesji uczestników postępowania oraz (z drugiej strony) ich podjazd, a nadto, że kamery nie obejmują swym zasięgiem posesji skarżącego. Wskazano, że z przodu posesji monitoring obejmuje kawałek części wspólnej (krawężnik graniczący w skalniakach i pojemniki na śmieci, część drogi dojazdowej do posesji nr […] (kamera nr 1); z tyłu posesji monitoring nie obejmuje posesji skarżącego tylko działkę uczestników postępowania oraz działki pozostałych sąsiadów wraz z polami uprawnymi (kamera nr 2); z tyłu posesji kamera nr 3 obejmuje taras uczestników postępowania, część ich działki, mur oraz część płotu należący do skarżącego, bez ingerencji w jego posesję. Do ww. wyjaśnień załączone zostały: “Widok z kamery nr 2”, na którym widoczny jest “mur skarżącego” (k. 46 akt admin.), prawdopodobnie widok z kamery nr 1 obejmujący “Przód posesji – podjazd państwa M.”, na którym widoczne są “wspólne śmietniki” (k. 47 akt admin.) oraz fotografie kamery nr 2 i kamery nr 3 (k. 48 i 49 akt admin.). W aktach sprawy brak jest wydruku obrazu z kamery nr 3, która – jak można wnioskować na podstawie miejsca, w którym została zainstalowana, a także na podstawie obrazu z kamery nr 2 obejmującego działkę sąsiadów uczestników postępowania z lewej strony – miałaby kluczowe znaczenie dla oceny, czy w istocie monitoring uczestników postępowania obejmuje, czy też nie obejmuje działki (ogródka) skarżącego.

Z akt sprawy nie wynika aby organ wzywał do uzupełnienia materiału dowodowego w ww. zakresie. W konsekwencji poprzestał na ogólnikowych twierdzeniach uczestników postępowania, co do zasięgu kamery nr 3, nie wyjaśniając przyczyn, z powodu których nadał im walor wiarygodności i zgodności z rzeczywistym stanem rzeczy, pomimo tak istotnych braków w materiale dowodowym.

W punkcie 5 uzasadnienia zaskarżonej decyzji organ stwierdził, że uczestnicy postępowania nie przetwarzają danych osobowych skarżącego. Również i w tym zakresie organ oparł się na wyjaśnieniach z dnia […] listopada 2020 r. bezkrytycznie uznając je za wystarczające. Tymczasem stanowisko organu budzi uzasadnione wątpliwości nie tylko z powodu ww. braków w materiale dowodowym, ale również w świetle obrazu z kamery nr 1 (k. 47 akt admin.), na którym uwidocznione są część drogi dojazdowej i “wspólne śmietniki stron”. Zasady doświadczenia życiowego pozwalają przyjąć, że – jeśli są to rzeczywiście śmietniki wspólne – to może z nich korzystać również skarżący, a co za tym idzie, nie można wykluczyć, że jego dane osobowe w postaci wizerunku są przetwarzane przez uczestników postępowania. Jak bowiem wynika z ich wyjaśnień, “miejsce usytuowania pojemników na śmieci” jest nagrywane, a zapis monitoringu, który znajduje się na twardym dysku samoczynnie resetuje się po upływie 30 dni.

Stanowisko organu odnośnie nieprzetwarzania danych osobowych skarżącego budzi tym większe wątpliwości, że w dalszej części uzasadnienia zaskarżonej decyzji organ sam stwierdził, iż zasięg kamer monitoringu wizyjnego uczestników postępowania wykracza poza ich nieruchomość i obejmuje swym zasięgiem m.in. przestrzeń publiczną w postaci pojemników na śmieci stron postępowania. Wskazał przy tym, że w takim wypadku przetwarzanie danych za pomocą monitoringu wizyjnego “musi być” zgodne z przepisami ogólnego rozporządzenia o ochronie danych. Organ nie wyjaśnił jednak do przetwarzania czyich i jakich danych odnosi się powyższe stwierdzenie, a powinien to uczynić choćby w kontekście ww. uwag odnośnie monitorowania przestrzeni, na której znajdują się “wspólne śmietniki stron”.

W konsekwencji organ nie wyjaśnił czyje i jakie dane (jeśli nie skarżącego) są przetwarzane w oparciu o przesłankę legalizującą z art. 6 ust. 1 lit. f ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, a pomimo tego stwierdził, że przepis ten znajduje zastosowanie w okolicznościach sprawy.

Zgodnie z ww. przepisem przetwarzanie danych uważa się za legalne, jeżeli jest niezbędne do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez administratora lub przez stronę trzecią, z wyjątkiem sytuacji, w których nadrzędny charakter wobec tych interesów mają interesy lub podstawowe prawa i wolności osoby, której dane dotyczą, wymagające ochrony danych osobowych, w szczególności gdy osoba, której dane dotyczą, jest dzieckiem.

Oparcie przetwarzania danych osobowych na przepisie art. 6 ust. 1 lit. f ww. rozporządzenia wymaga kumulatywnego spełnienia dwóch przesłanek pozytywnych. Po pierwsze, musi występować prawnie uzasadniony interes, który jest realizowany przez administratora lub przez stronę trzecią. Po drugie, konieczna jest weryfikacja, czy przetwarzanie danych osobowych jest niezbędne dla realizacji celu wynikającego z prawnie uzasadnionych interesów. Nie wystarczy zatem samo występowanie takich interesów, lecz dodatkowo ich realizacja musi wymagać przetwarzania danych osobowych. Oceny wymaga również spełnienie przesłanki o charakterze negatywnym w postaci występowania w danym stanie faktycznym interesów lub podstawowych praw i wolności podmiotu danych, które mają charakter nadrzędny wobec prawnie uzasadnionych interesów administratora lub strony trzeciej. Stosowanie tej negatywnej przesłanki polega w istocie na wyważeniu dwóch dóbr chronionych prawem, tj. prawnie uzasadnionego interesu administratora lub strony trzeciej z jednej strony i interesów, podstawowych praw oraz wolności podmiotu danych – z drugiej.

Z uzasadnienia zaskarżonej decyzji nie wynika, aby organ dokonał oceny ww. przesłanek. Samo stwierdzenie, że prawnie uzasadnionym interesem uczestników postępowania w przetwarzaniu danych osobowych (bliżej nieokreślonych) jest zapewnienie bezpieczeństwa domowników, nie pozwala przyjąć, że ww. przepis znajduje zastosowanie w niniejszej sprawie.

Konkludując Sąd stwierdza, że zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a., a jej uzasadnienie nie odpowiada wymogom określonym w art. 107 § 3 k.p.a. Naruszenie ww. przepisów mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec nieustalenia istotnych okoliczności faktycznych sprawy organ przedwcześnie uznał, powołując się na art. 6 ust. 1 lit. f ogólnego rozporządzenia o ochronie danych, że wniosek skarżącego z dnia […] września 2020 r. nie podlega uwzględnieniu. Z tych przyczyn zaskarżona decyzja podlegała uchyleniu.

Rozpatrując sprawę ponownie organ uwzględni dokonaną ocenę prawną. Wyjaśni, w oparciu o prawidłowo zgromadzony i rozpatrzony materiał dowodowy, jaki jest zasięg (obraz) ze wszystkich kamer, w szczególności z tzw. kamery nr 3, zainstalowanych na posesji uczestników postępowania. W sposób jednoznaczny ustali, czy uczestnicy postępowania przetwarzają dane osobowe skarżącego, w szczególności w postaci jego wizerunku, w oparciu o monitoring wizyjny prowadzony z ww. kamer. Wyjaśni, czy przetwarzanie to ma charakter legalny w świetle przepisów o ochronie danych osobowych.

Końcowo Sąd zauważa, że dokonując oceny zaskarżonej decyzji nie stwierdził podstaw do uwzględnienia wniosków dowodowych skarżącego w świetle art. 106 § 3 p.p.s.a. Nie stwierdził bowiem, aby wystąpiły przesłanki wymienione w ww. przepisie. Sąd zważył przy tym, że obowiązanym do ustalenia stanu faktycznego sprawy jest organ administracji, zaś Sąd nie może zastępować organu w realizacji jego podstawowych obowiązków procesowych. Z tych względów Sąd nie stwierdził podstaw do zobowiązania pełnomocnika uczestników postępowania do przedstawienia dokumentów wymienionych w skardze. Nadto podkreślić należy, że Sąd dokonuje oceny zaskarżonej decyzji według stanu faktycznego i prawnego ustalonego i obowiązującego w dacie jej wydania, zaś dokumenty będące przedmiotem wniosku dowodowego skarżącego pochodziły, za wyjątkiem pisma wymienionego w punkcie 13 załączników do skargi, z daty późniejszej aniżeli data wydania zaskarżonej decyzji.

Sąd nie znalazł również podstaw do uruchomienia trybu sygnalizacyjnego, określonego w art. 155 § 1 p.p.s.a., bowiem nie stwierdził wystąpienia naruszeń prawa lub okoliczności mających wpływ na ich powstanie, o których mowa w ww. przepisie.

Zważywszy na braki w ustaleniach faktycznych Sąd nie miał podstaw do tego aby zobowiązać organ do wydania, w określonym terminie, decyzji uwzględniającej wniosek skarżącego oraz do ustalenia, że uczestnicy postępowania przetwarzają dane osobowe skarżącego od lutego 2019 r. bez podstawy prawnej.

Mając na względzie wszystko powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku. O kosztach postępowania obejmujących wpis od skargi (200 zł) oraz koszty przejazdu skarżącego z miejsca zamieszkania na rozprawę i z powrotem (266 zł), Sąd postanowił w oparciu o art. 200 i art. 205 § 1 p.p.s.a., jak w punkcie 2 sentencji wyroku uznając, że są to niezbędne koszty postępowania prowadzonego osobiście przez stronę.